İnsan nefret ettiği şeye dönüşür.
Aslında hiç yalnız kalmadığını fark etmişti, hep bir şeyden kaçıp yenisine tutunuyordu.
İnsan çevresine bir duvar örüyor. Bazen de bu kibir duvarı oluyor.
Her halükarda siz belayı nerede ararsanız arayın, o genellikle en beklemediğiniz yerden gelir.
İşte bazı insanların kaderi budur. Kendilerini kaybederler ve bir daha asla bulamazlar.
Hatta en çok yas tutarken hayvanlara benzeriz; saklanır, kıvrılıp tortop olur, birinin göçüp gittiği gerçeğini reddeder, o giden insan sanki bizim bir parçamızmış gibi davranırız.
Görüyorsun ya, insanlara ne kadar çok şey anlatırsan, kendi eski sistemlerine o kadar sıkı tutunacaklardır. Senin benim gibi insanlar, bizler birer istisnayız. Bizim zihinlerimiz esnek. Hiçbir şeye körü körüne bağlanmış değiliz. Biz aslında ağrımızı çözmek istiyoruz. Oysa çoğu insan ona bağlanmış durumda ve en ufak bir sorgulamada sana saldırıyorlar.
Sayfa 268
Bir noktadan sonra, hayatınızdaki şiddet tekrar vasıtasıyla gerçekliğini yitirir
Bomba varlığını yaşayanlar üzerinden sürdürüyordu, ölenler üzerinden değil.